Xenoblade Chronicles 3 Review - Haalt alles uit de Switch (2024)

Het is oorlog in Xenoblade Chronicles 3. Al vanaf de eerste minuut rollen grote, mechanische tanks over het strijdveld en de lichamen van stervende soldaten door de loopgraven. De presentatie is een waar spektakel met prachtig geregisseerde animatie en epische muziek, maar dat is niet waar de focus ligt. Aan het einde van de strijd resteert een ijzige stilte, die enkel doorbroken wordt door de sombere noten van een fluitspeler. Dit is het hoofdpersonage, Noah en hij is een Off-Seer. Het is zijn taak om met zijn melodie de zielen van gevallen strijders te begeleiden, van Aionios naar de volgende wereld.

Aionios vormt het toneel voor een eindeloze strijd tussen twee naties: Keves en Agnus. De reden voor deze eeuwige oorlog is even sinister als interessant: de mensen van beide naties leven maar enkele jaren. Enkel door het doden van tegenstanders en het absorberen van hun levenskracht, kunnen zij hun eigen levens verlengen. Xenoblade Chronicles 3 maakt er geen geheim dat er iets goed mis is met dit systeem en al snel ga je met een groep tieners (drie uit Keves, drie uit Agnus) op pad om de waarheid achter deze wereld te doorgronden.

Grootse JRPG

Het is een slimme set-up voor een grootste JRPG die met een aanstekelijke dosis stijl en drama gepresenteerd wordt, zonder dat het té over the top anime wordt. De character designs zijn vergeleken met Xenoblade 2 wat meer down to earth en de zwaardere thematiek dwingt de jonge personages om sneller volwassen te worden. Noah en zijn vrienden hebben daarnaast uitstekende voice actors met een goede chemie. De dialogen voelen hierdoor natuurlijker aan dan ik gewend ben van een JRPG. Dat niet ieder verhaalscenario even interessant is en er af en toe nog een heroïsche speech te veel in de game zit, neem ik dan graag voor lief.

De open wereld die ontwikkelaar Monolith Soft hier neerzet is namelijk enorm uitgebreid en rijkelijk gevuld met activiteiten.

Kennis van de eerdere twee hoofdelen uit de Xeno-reeks (beiden ook speelbaar op Switch) is overigens geen vereiste om aan deze nieuwe reis te beginnen. Net als Final Fantasy staan de Xenoblade-games qua verhaal grotendeels op zichzelf. Veel belangrijker is dat je genoeg vrije tijd hebt. De open wereld die ontwikkelaar Monolith Soft hier neerzet is namelijk enorm uitgebreid en rijkelijk gevuld met activiteiten.

Overal beloning

De Zelda-fan in mij moet even slikken terwijl ik dit typ, maar Xenoblade Chronicles 3 heeft de meest imposante én goed gevulde open wereld die de Nintendo Switch rijk is. De game zit vol met creatieve locaties, prachtige vergezichten en goed verstopte geheimen. In tegenstelling tot de meeste RPG’s beloont Xenoblade niet alleen vechten met experience points, maar ook het vinden van een geheim gebied of het oplossen van een quest voor een personage. Vaak leidt dit tot handige items, nieuwe fast-travel points of zelfs personages om toe te voegen aan je party. Ieder spelsysteem is vakkundig afgesteld om exploratie te bevorderen.

De wereld is verdeeld in een paar gigantische regio’s die elk meerdere thema’s herbergen. Van een woestijn gevuld met neonblauwe planten tot een giftig moeras met paarse kikkers: je weet nooit precies wat je als volgende kan verwachten. Het helpt daarbij dat de presentatie erg sterk is. Een prachtige soundtrack ondersteunt iedere voetstap en klimtochten worden eigenlijk altijd beloond met panoramische vergezichten. Het enige wat hieraan tegenvalt is dat in sommige gebieden de Nintendo Switch de 30 frames per seconde in docked mode helaas niet vast kan houden. In handheld mode wel, maar daar is de resolutie nog steeds niet om over naar huis te schrijven.

In de aanval

Het zijn kleine, technisch smetjes op een indrukwekkende en levendige wereld om te verkennen. Deze zit vol flora en fauna, niet zelden in de vorm van vijanden om te bevechten. Deze lopen vrij rond in de wereld, compleet met hun eigen gedrag. Ze graven, slapen, eten en vechten, soms zelfs met elkaar. Dit kan Noah negeren, of hij kan een kant kiezen en meevechten. Van een arena is geen sprake: de battle begint direct in de open wereld.

Het vechtsysteem van de Xenoblade-serie is altijd een vreemde eend in de bijt geweest. Het is geen actie-RPG, want je hoeft vijanden niet fysiek met je zwaard of hamer te raken. Het is ook geen turn-based RPG, want je valt automatisch aan en alle acties spelen zich af in real time. In plaats daarvan zijn er aanvallen genaamd Arts die gebruikmaken van een cooldown timer en extra effecten hebben, afhankelijk van Noah’s positie ten opzichte van de vijand. Ondertussen bouw je op een naar supermove door bepaalde voorwaarden te vervullen. Ieder personage heeft namelijk een andere taak op het strijdveld en hier komt het Class-systeem om de hoek kijken.

Bonte modeshow

Xenoblade Chronicles 3 heeft voor het eerst in de franchise een Class-systeem. Ieder van de zes hoofdpersonages vult een rol. Denk aan termen als Healer, Tank en Attacker, maar dan iets creatiever. Zo is de healer een Medic Gunner, die ook flinke energiestralen kan schieten uit zijn of haar toverstaf. Ik schrijf hier bewust zijn of haar, want wat dit systeem de hele game lang leuk houdt, is dat personages elkaars classes kunnen overnemen. Inclusief bijbehorend pakje, wat resulteert in een heerlijk bonte modeshow. De game moedigt dit ook aan, want als je Classes levelt, ontgrendel je aanvallen en buffs die los van class permanent bruikbaar zijn.

Jouw party ziet er aan het eind van de game gegarandeerd anders uit dan die van mij.

Naast de zes standaardclasses die je main party bezit, kom je gedurende het spel ook nog vele unieke classes tegen in de vorm van Heroes. Dit zijn optionele, unieke party members die op hun beurt ook weer Classes kunnen overdragen aan de main cast. Uiteindelijk kies je er zelf voor welke classes je welke personage wil leren, waardoor jouw party aan het einde van het spel er gegarandeerd heel anders uit zal zien dan de mijne.

Voelbare intentie

Gevechten worden nog interessanter wanneer je team al vroeg in de game de kracht van Ouroboros krijgt. Dit is een stoere, tijdelijke transformatie die je activeert door twee personages te fuseren. Net als de classes heeft iedere Ourobouros een eigen rol, aanvallen en supermoves. Doordat de personages in Ourobourosvorm tijdelijk geen schade ontvangen, is het regelmatig inzetten van deze power-up verleidelijk. Besef alleen dat wanneer bijvoorbeeld twee Medic Gunners transformeren in een aanvallende Ouroboros, de rest van de party extra kwetsbaar is zonder healers op het veld. Het geeft een frisse, tactische draai aan een vechtsysteem dat in de kern al erg goed in elkaar zit.

Xenoblade 3 bevat dus een modern, vlot vechtsysteem dat bijna eindeloos te customizen is. De opties kunnen bij vlagen overweldigend zijn, maar er is duidelijk tijd besteed om menu’s simpel te houden en zo overzichtelijk mogelijk te presenteren. Daarbij is het ook niet zo dat je alle opties vanaf het begin al hebt. De game bouwt rustig op en zelfs als je het even kwijt bent, dan zijn er interactieve tutorial lessen beschikbaar. Het onderstreept de voelbare intentie van Monolith Soft om dit de meest toegankelijke Xeno-game ooit te maken.